Άντης Λοΐζου 

Οι Τουρκικές προκλήσεις του παρελθόντος Ιουλίου αποτελούν μια συνέχεια στις διαχρονικά γενόμενες Τουρκικές προκλήσεις κατά της Ελλάδος και της Κύπρου. Με λύπη είδα κάποιους αναλυτές και «στρατηγιστές» να διατυπώνουν κάθετα απόψεις περί του ποιος θα είναι ο νικητής σε ένα ενδεχόμενο Ελληνοτουρκικό (Ελλάς και Κύπρος κατά της Τουρκίας) ή Ελλαδοτουρκικό (Ελλάς κατά της Τουρκίας) πόλεμο.

Όπως πολλές φορές έχω δηλώσει οι Διεθνείς Σχέσεις και πολύ περισσότερο ο πόλεμος δεν εμπίπτουν στη σφαίρα των μαντικών προβλέψεων αλλά αποτελούν προϊόν αξιολόγησης και συνεκτίμησης μιας ή περισσοτέρων καταστάσεων και των παραγόντων ισχύος , χωρίς να αποκλείονται εξωτερικές παρεμβάσεις και ανατροπές.

Σε ένα ενδεχόμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο καμία από τις δύο χώρες δεν θέλει να χτυπήσει πρώτη για να μην της καταλογιστεί η ευθύνη και η κατηγορία έναρξης του πολέμου. Δεν είναι τυχαία που η Τουρκία εξωθεί τα πράγματα στα άκρα και στο τέλος όταν στριμώχνεται από την Ελληνική πλευρά ή κάποια ξένη παρέμβαση, υποχωρεί, αλλά για να μην έχει εσωτερικές αντιδράσεις με κόστος στην εκάστοτε κυβέρνηση, ακριβώς αμέσως μετά την υποχώρηση της στρέφεται σε κάποια άλλη πρόκληση και παραβίαση όπου της το επιτρέπει η ισχύς της και η αδυναμία του εχθρού της. 

Διαβάστε επίσης: Ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της Κυπριακής Δημοκρατίας για τις Ένοπλες Δυνάμεις

Τρανό παράδειγμα μετά την κρίση που κορυφώθηκε το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου 2020, αμέσως στράφηκε σε έρευνες στα ανατολικά της Αμμοχώστου. Δεν πρέπει να διαφεύγει κανενός ότι το δυσκολότερο μέρος μιας κρίσης είναι η αποκλιμάκωση της.

Μετά την αποκλιμάκωση κάθε κρίσης η χώρα που στριμώχτηκε και έχασε ή έστω βρίσκεται σε άσχημη θέση πρέπει να προσέξει να μη συρθεί σε συνομιλίες με τους όρους του αντιπάλου. Δεν είναι λίγες οι φορές που η αδύνατη σε ισχύ και συμμαχίες Κύπρος σύρθηκε σε συνομιλίες και έκαμε οδυνηρές υποχωρήσεις χωρίς καν να απαιτήσει την εφαρμογή από την Τουρκία προνοιών συμφωνιών και αποφάσεων της ΕΕ και του ΟΗΕ ( Συνθήκη Τρίτης Βιέννης, ψηφίσματα ΣΑ ΟΗΕ, Πρωτόκολλο της Άγκυρας, Ελσίνκι κά). 

Δεν πρέπει να διαφεύγει κανενός Έλληνα ότι η Τουρκία μετά από κάθε κρίση με την Ελλάδα θέτει υπό αμφισβήτηση, συνθήκες, θάλασσες, εναέριο χώρο και εδάφη με ότι αυτό συνεπάγεται. Αυτή την τακτική η Τουρκία την εφαρμόζει από τη δεκαετία του 1950 συνεχώς.

Μετά από κάθε κρίση υπάρχουν οι αυτόκλητοι διαμεσολαβητές που στην προσπάθεια αυτοπροβολής, παραγοντισμού και ιδίου οφέλους παρεμβαίνουν διαμεσολαβητικά για εκτόνωση της κρίσης μοιράζοντας την διαφορά μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. 

Αυτή η διαμεσολάβηση πάντα βρίσκει την Τουρκία κερδισμένη (Ίμια, υδρογονάνθρακες, έκταση χωρικών υδάτων, ΑΟΖ κ.α) γιατί αυτή διεκδικεί κατοχυρωμένα από το Διεθνές Δίκαιο Ελληνικά συμφέροντα. Αυτή η τακτική εφαρμόστηκε κατ΄ επανάληψη στην Κύπρο μετά από πιέσεις και προτροπές από  τη Βρετανία, τον ΟΗΕ μέσω UNFICYP, τις ΗΠΑ και χώρες της ΕΕ, και πάντα η ΚΔ έβγαινε χαμένη αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο και την ανικανότητα των πολιτικών ηγεσιών και των Κυβερνήσεων της. 

Τέλος είναι πράξη αυτοκτονίας η Ελλάδα να διαχωρίζει τη θέση της από τα ζητήματα του Κυπριακού αφήνοντας τον Κυπριακό Ελληνισμό όμηρο στην επιθετική κατοχική Τουρκία.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να ξεχνά ότι είναι εγγυήτρια χώρα στην ασφάλεια της ΚΔ και επίσης οφείλει να πιέζει την ΚΔ να προβαίνει στους αναγκαίους εξοπλισμούς οι οποίοι θα δημιουργούν την αποτροπή στην Τουρκική επιθετικότητα. 

Εάν Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν ενιαίο σχεδιασμό κατά του κοινού εχθρού να θεωρείται βέβαιη η απώλεια τουλάχιστον της Κύπρου σε ένα πόλεμο, όσο κι’ αν αυτό φαίνεται και ακούγεται τραγικό.