Η Εκστρατεία της Κριμαίας | H πρώτη υπερπόντια πολεμική αποστολή του Βασιλείου της Ελλάδας – Φωτογραφίες

Defence Redefined

Published on 07/01/2021 at 18:30

Η  “Εκστρατεία της Κριμαίας”, ή αλλιώς η “Εκστρατεία της Ουκρανίας”, ή (παλαιότερα) Εκστρατεία στη μεσημβρινή Ρωσία, ειδικότερα στην ελληνική ιστορία, χαρακτηρίζεται η ελληνική συμμετοχή με εκστρατευτικό σώμα στην εκστρατεία που επιχείρησε η Γαλλία (ως κύριο μέλος της Αντάντ), κατά των Μπολσεβίκων, στην Κριμαία και γενικότερα στη περιοχή της Ουκρανίας το 1919. 

Η συγκεκριμένη εκστρατεία, υπήρξε η πρώτη υπερπόντια πολεμική αποστολή του Βασιλείου της Ελλάδας και αποτελούσε μέρος της γενικότερης διασυμμαχικής επέμβασης στον τότε ρωσικό εμφύλιο πόλεμο υπέρ των Λευκών, που αναπτύχθηκε στην Κριμαία, τον Καύκασο, τη Βεσσαραβία, στη Βόρεια και Ανατολική Ρωσία – Σιβηρία, με ατυχή κατάληξη για τους δυτικούς συμμάχους και την Αντάντ.

Μετά από προτροπή της γαλλικής κυβέρνησης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, απέστειλε χιλιάδες έλληνες στρατιώτες στη μεσημβρινή Ρωσία (σημερινή Ουκρανία) στις αρχές του 1919, για να καταπνίξουν και να διασπάσουν την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Η επιχείρηση τελικά κατέληξε σε μια παταγώδη αποτυχία.

Διαβάστε επίσης: Ναυμαχία της Λήμνου | Όταν ο “Αβέρωφ” έκλεισε τον Οθωμανικό Στόλο στα Δαρδανέλια – ΧΑΡΤΗΣ

Εκείνη την περίοδο, στη Ρωσία ήταν σε εξέλιξη ο Εμφύλιος Πόλεμος. Οι Μπολσεβίκοι είχαν υπό την κυριαρχία τους τις μεγάλες πόλεις (Πετρούπολη, Μόσχα κλπ), αλλά στην ύπαιθρο συναντούσαν ισχυρή αντίσταση από τις τσαρικές και εν γένει αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Οι μεγάλες χώρες της Δύσης βρήκαν τότε την ευκαιρία να επέμβουν στο πλευρό των αντικουμουνιστών.

Στην περιοχή της Ουκρανίας, όπου δραστηριοποιήθηκε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, η κατάσταση ήταν αρκετά περίπλοκη. Ουκρανοί εθνικιστές, οπαδοί του Τσάρου, τοπικοί οπλαρχηγοί, στρατηγοί και πρίγκιπες με προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, ένοπλες οργανώσεις, πολιτικοί και στρατιωτικοί σχηματισμοί των Μπολσεβίκων δημιουργούσαν μια κατάσταση γενικευμένης σύγχυσης. Δεν υπήρχε κάποιο ξεκάθαρο μέτωπο, και κανένας δεν γνώριζε με σιγουριά ποιος ήταν ο εχθρός. 

Οι δυνάμεις της Γαλλίας ήταν παρούσες στην περιοχή από τις 5 Δεκεμβρίου του 1918. Ο γάλλος πρωθυπουργός, Ζορζ Κλεμανσό, ζήτησε από τον ομόλογό του Ελευθέριο Βενιζέλο τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις, με αντάλλαγμα την ευμενή στάση της χώρας του υπέρ των εθνικών διεκδικήσεων σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Ο Βενιζέλος αφού ζύγισε την κατάσταση, καθώς στις περιοχές αυτές υπήρχε ισχυρή ελληνική παρουσία και προβλέψιμος ο κίνδυνος αντεκδικήσεων από τους Μπολσεβίκους, και απάντησε θετικά στο αίτημα του Κλεμανσό.

Την αποστολή ανέλαβε να εκτελέσει το Α’ Σώμα Στρατού υπό τη διοίκηση του υποστράτηγου Κωνσταντίνου Νίδερ, που μόλις είχε ολοκληρώσει την αποστολή αποκατάστασης της ελληνικής κυριαρχίας στην Ανατολική Μακεδονία. Η μεταφορά των ελληνικών δυνάμεων (2η και 13η Μεραρχία) άρχισε στις 2 Ιανουαρίου 1919, ενώ η 1η Μεραρχία παρέμεινε στην Καβάλα αναμένοντας διαταγές.

Διαβάστε επίσης: 1η Δεκεμβρίου του 1913 | Η Κρήτη ενσωματώνεται στον Ελληνικό Κράτος – Φωτογραφίες

Οι πρώτοι έλληνες στρατιώτες άρχισαν να φτάνουν στην Οδησσό στις 7 Ιανουαρίου και στο επόμενο διάστημα το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα αριθμούσε 23.551 άνδρες. Οι ελληνικές δυνάμεις τέθηκαν αμέσως υπό τη διοίκηση της Α’ Συμμαχικής ομάδας μεραρχιών, συνολικής δυνάμεως 70.000 ανδρών, την οποία διοικούσε ο γάλλος στρατηγός Ντ’ Ανσέλμ. Οι Έλληνες ήταν το πιο αξιόμαχο τμήμα της δύναμης, καθώς οι γάλλοι στρατιώτες ήταν εμφανώς καταπονημένοι από τις μάχες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και πολλοί από αυτούς έτρεφαν συναισθηματα συμπάθειας προς το καθεστώς του Λένιν. 

Εναντίον των συμμαχικών δυνάμεων, οι Σοβιετικοί διέθεσαν τρεις στρατιές, με δύναμη 217.000 ανδρών. Ο στρατός αυτός, αφού συνέτριψε το ουκρανικό αυτονομιστικό κίνημα τον Ιανουάριο του 1919, στράφηκε στη συνέχεια κατά των Συμμάχων στην Οδησσό και την Κριμαία. 

Οι ελληνικές δυνάμεις πήραν το βάπτισμα του πυρός στις 25 Φεβρουαρίου, όταν το 1ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τον αντισυνταγματάρχη Νικόλαο Ρόκα, απελευθέρωσε τη φρουρά της Χερσώνας, την οποία πολιορκούσε ο Κόκκινος Στρατός. Στη συνέχεια, οι έλληνες στρατιώτες έλαβαν μέρος σε πολλές μάχες, έως τις 20 Μαρτίου 1919, όταν έπειτα από απόφαση των συμμάχων δόθηκε εντολή για το τέλος της εκστρατείας και την εκκένωση της Οδησσού.

Διαβάστε επίσης: Παύλος Μελάς | Ο Αξιωματικός του Στρατού, ο πρωτομάρτυρας και το σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα

Οι ελληνικές δυνάμεις υποχώρησαν με τάξη και παρατάχθηκαν στη δυτική όχθη του ποταμού Δνείστερου για να υπερασπίσουν την περιοχή της Βεσσαραβίας (σημερινή Μολδαβία) από τις επιθέσεις του Κόκκινου Στρατού. Στην περιοχή της Κριμαίας παρέμεινε έως τις 14 Απριλίου 1919 το 2ο Σύνταγμα Πεζικού, όπου αντιμετώπισε αλλεπάλληλες επιθέσεις του Κόκκινου Στρατού και κατέστειλε την εξέγερση των εργατών της Σεβαστούπολης, ενισχυμένους με γάλλους ναύτες, οι οποίοι είχαν στασιάσει. Τον Ιούνιο του 1919 το Α’ Σώμα Στρατού προωθήθηκε στη Σμύρνη, όπου ο ελληνικός στρατός επιχειρούσε από τον Μάιο. Οι συνολικές απώλειες του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στη μεσημβρινή Ρωσία ανήλθαν σε 398 νεκρούς και 657 τραυματίες.

Η επιλογή του Ελευθέριου Βενιζέλου για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Ουκρανίας δεν δικαιώθηκε. Οι εθνικές διεκδικήσεις σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία δεν ευοδώθηκαν, αφού μεσολάβησε η Μικρασιατική Καταστροφή, ενώ κόστισε βαρύτατα στις ελληνικές κοινότητες της νότιας Ρωσίας, που θεωρήθηκαν αμφίβολης νομιμοφροσύνης από τις σοβιετικές αρχές και πολλά μέλη της αναγκάστηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Οι παραπάνω καταστροφές του ελληνισμού της Κριμαίας άρχισαν να γίνονται γνωστές στην ελληνική ειδησεογραφία, τρεις μήνες αργότερα, κατά το δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου (1919).

Επεξηγηματικό βίντεο που δείχνει τις κινήσεις των δυνάμεων κατά την εκστρατεία της Κριμαίας: 

Διαβάστε επίσης: 9 Οκτωβρίου 1912 | Ο Ελληνικός στόλος απελευθερώνει την Λήμνο και κατακτά τον έλεγχο των Δαρδανελίων – Φωτογραφίες

Με πληροφορίες από: sansimera.gr