Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου του 1912,το πρωί, ο Ελληνικός στόλος πλέει έξω από τον Άγιο Ευστράτιο. Εκεί άνδρες του αντιτορπιλικού «Βέλος», το οποίο ως ανιχνευτικό προπορευόταν του θωρηκτού «Αβέρωφ» συνάντησαν και συνέλαβαν έναν Τούρκο χωροφύλακα – ο οποίος θεωρήθηκε ως ο πρώτος αιχμάλωτος των Βαλκανικών πολέμων – που έπλεε μέσα σε μια βάρκα με προορισμό τη Λήμνο.

Διαβάστε επίσης: Θωρηκτό “Γεώργιος Αβέρωφ” | Ο κυρίαρχος του Αιγαίου και η Δόξα του Πολεμικού Ναυτικού

Στις 14:00 το μεσημέρι το «Αβέρωφ» έφθασε στο Κάστρο της Λήμνου. Ο Παύλος Κουντουριώτης διέταξε και του έφεραν στο πλοίο τον Τούρκο Καϊμακάκη (Διοικητή – τοποτηρητή). Εκεί του ζήτησε να παραδώσει το νησί της Λήμνου. Ο Τούρκος Καϊμακάμης του απάντησε ότι αγνοούσε την κήρυξη του πολέμου, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, ευελπιστώντας σε τουρκική βοήθεια, από την Κωνσταντινούπολη. Ο Κουντουριώτης πήρε πληροφορίες ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται για μάχη και έτσι ανέλαβε να προχωρήσει στην κατάληψη της Λήμνου την επόμενη μέρα.

Την Κυριακή 7 Οκτωβρίου ο καιρός είναι βροχερός και δυσχεραίνει τις κινήσεις του ελληνικού στόλου. Ένα ραδιοτηλεγράφημα αναφέρει ότι το πολεμικό Πηνειός περιμένει στο ακρωτήρι Τηγάνι για να συναντηθεί με το υπόλοιπο σώμα των αποβατικών. Τότε όλα τα πολεμικά πλοία πλέουν στο Μούδρο και ο Κουντουριώτης καθορίζει τη θέση απόβασης. Τελικά, η απόβαση αναβάλλεται για την επόμενη μέρα, επειδή οι στρατιώτες ήταν ταλαιπωρημένοι.

Διαβάστε επίσης: 19 Ιουνίου 1913 | Το έπος της Μάχης Κιλκίς-Λαχανά

Την 8η Οκτωβρίου 1912, μικρό άγημα του Ελληνικού στόλου, υπό τη διοίκηση του Ταγματάρχη Ιουλιανού Κονταράτου, αποβιβάζεται στο νησί στη θέση Μεγάλα Βράχια κοντά στα Λέρα (σημ. Άγιος Δημήτριος). Το αποβατικό σώμα κατευθύνεται προς τη Μύρινα μαζί με τους Λημνιούς και με επικεφαλής τον ιερέα παπά-Κώστα Αρετό από τον Κοντιά. Από το Πορτιανού άλλη μία ομάδα Λημνιών με αρχηγό το δάσκαλο, Εμμανουήλ Ιωαννίδη, ξεχύνεται στους δρόμους. Γυναίκες και άντρες με όπλα, μαχαίρια και ελληνικές σημαίες στα χέρια, κατευθύνονται προς τη Μύρινα αφού προηγουμένως αιχμαλώτισαν, χωρίς να δώσουν μάχη, μία ομάδα 50 Τούρκων χωροφυλάκων και 280 οπλισμένων Λεριανών, στον Άγιο Δημήτρη. Τελικά όσοι Τούρκοι υπήρχαν στο νησί, μαζεύτηκαν στη Μύρινα, όπου παραδόθηκαν αμαχητί και χωρίς όρους.

Διαβάστε επίσης: 28 Ιουνίου 1919 | Η Απελευθέρωση των Σερρών – Η αναφορά του Κύπριου δημοσιογράφου

Στις 9 Οκτωβρίου, κάτω από της χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς των Ελληνικών θωρηκτών, υψώνεται στο φρούριο της Μύρινας η Ελληνική σημαία. Ακολούθως και μέχρι το βράδυ δύο λόχοι του 20ου συντάγματος έχουν ολοκληρώσει την κατάληψη της Λήμνου. Ο Μούδρος μετατράπηκε, σε πολεμική βάση και έκτοτε χρησιμοποιήθηκε ως μόνιμο ορμητήριο του Ελληνικού Στόλου της.

«Η νήσος Λήμνος μ’ όλων των εν αυτή πόλεων, κωμών και συνοικισμών, μετά των λιμένων και ακτών αυτής κατελήφθη υφ’ ημών και διατελεί από τούδε εις την κατοχήν μας» . Με αυτά τα λόγια ο Παύλος Κουντουριώτης χαιρέτησε τους Λημνιούς.

Διαβάστε επίσης: Υποβρύχιο ΔΕΛΦΙΝ | Το πρώτο Υποβρύχιο στην Ιστορία που εκτόξευσε τορπίλη κατά εχθρικού πολεμικού πλοίου

Η τυπική όμως προσάρτηση της στο Ελληνικό κράτος, έγινε μόνο την 01/02/1914, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις, ύστερα από μακροχρόνιες διαβουλεύσεις, αποφάσισαν να αναγνωρίσουν την Ελληνική κυριότητα στα νησιά του Αιγαίου.

Η Ελλάδα είχε προβλέψει ότι η διαμάχη στο Αιγαίο θα κρινόταν υπέρ εκείνου που θα ήλεγχε τα Στενά των Δαρδανελίων. Αν οι Τούρκοι είχαν προβλέψει να οχυρώσουν τη Λήμνο, θα ναυμαχούσαν με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις. Κατά συνέπεια, η απώλεια της Λήμνου στην αρχή των Βαλκανικών πολέμων στοίχισε στους Τούρκους και έδωσε πλεονέκτημα της κινήσεις των Ελληνικών δυνάμεων τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά.

Με πληροφορίες από: “Πεμπτουσία” / Balkanwars.gr

Διαβάστε επίσης: 27 Μαΐου 1912 | Γεννιέται η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία