Το 1994, η Βουλή των Ελλήνων, μετά από πρωτοβουλία του αείμνηστου Μιχάλη Χαραλαμπίδη, αναγνώρισε την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως “Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο”.

Η γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων αναγνωρίζεται επίσης από την Κυπριακή Δημοκρατία, την Αρμενία, την Σουηδία, ορισμένες ομοσπονδιακές δημοκρατίες της Ρωσίας, εννέα πολιτείες των ΗΠΑ (Φλόριντα, Τζώρτζια, Μασαχουσέτη, Νιου Τζέρσεϊ, Νέα Υόρκη, Πενσυλβάνια, Νότια Καρολίνα, Ρόουντ Άιλαντ και από τις 11/9/2019 Καλιφόρνια, ενώ υπάρχει σαφής αναφορά -κατά κάποιο τρόπο αναγνώριση- σε γενοκτονία Ελλήνων και από την πολιτεία της Αλαμπάμα), τη βουλή της αυστραλιανών πολιτειών της Νότιας Αυστραλίας και της Νέας Νότιας Ουαλίας, την Αυστρία (ακολουθούμενη λίγες ημέρες αργότερα από το Δήμο της Βιέννης) και την Ολλανδία, καθώς και από τις πόλεις Οττάβα και Τορόντο του Καναδά.

Η Ποντιακή γενοκτονία έχει οριστεί και αναγνωριστεί από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS), ενώ έχει τύχει αναγνώρισης και από αρκετές διεθνείς οργανώσεις και φορείς, όπως οι Ευρωπαίοι Δημοκράτες Φοιτητές. Τέλος ψηφίσματα της Γερουσίας των ΗΠΑ κάνουν αναφορά σε γενοκτονία κατά Ελλήνων.

Στις 19 Μαΐου 1919, τα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζονται στη Σαμψούντα και ξεκινούν δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000. Μεγάλος μέρος του πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου, διέφυγε στην Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήρθαν στην Ελλάδα.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για αυτές τις πράξεις των Νεότουρκων ήταν η εκτόπιση, η εξάντληση από έκθεση σε κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, οι πορείες θανάτου στην έρημο και συχνότατα οι εν ψυχρώ δολοφονίες ή εκτελέσεις.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει ότι οι Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια, ενώ στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000- 800.000, σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το επίσημο τουρκικό κράτος, που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρνείται ότι διαπράχθηκε γενοκτονία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Ανατολής τα τελευταία χρόνια ύπαρξης της αυτοκρατορίας.

Σήμερα, οργανώσεις και φορείς συνεχίζουν τον αγώνα για διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Τούρκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ενώ απαιτείται η Τουρκία να αναλάβει τις ευθύνες της για αυτό το τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Διαβάστε επίσης: Ιστορική αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ | Οι πρώτες αντιδράσεις της Τουρκίας