Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αποτελεί μία από τις πιο αναγνωρίσιμες προσωπικότητες του 1821 και καταλαμβάνει άξια μία θέση ανάμεσα στις μεγάλες επαναστατικές μορφές του 19ου αιώνα.

Ο Κολοκοτρώνης γεννιέται τη χρονιά της συντριβής που επέφεραν τα Ορλωφικά (1770) στην Πελοπόννησο. Παρότι ξεκινάει τη δράση του ως αρματολός, το 1805 – 1806 διώκεται από τις οθωμανικές αρχές και καταφεύγει στα Επτάνησα. Εκεί λαμβάνει χώρα η μεταστροφή του από έναν άτακτο στρατιώτη σε έναν επαγγελματία πολεμιστή του βρετανικού στρατού. Η μύησή του στη Φιλική Εταιρεία αποτελεί την αφετηρία της συμμετοχής του στις επαναστατικές διεργασίες.

Τον Ιούνιο του 1820 ο Κολοκοτρώνης ορίζεται από τη Φιλική Εταιρεία επικεφαλής των πελοποννησιακών στρατευμάτων, μία κίνηση που αποτελεί αναγνώριση της εμπειρίας και του κύρους του. Στις 6 Ιανουαρίου 1821 αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο, ώστε να καθοδηγήσει στρατιωτικά το μεγαλύτερο γεγονός του σύγχρονου ελληνισμού.

Η πορεία του ξεκινάει από την Αρεόπολη της Μάνης την 17η Μαρτίου και συνεχίζεται με την απελευθέρωση της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου. Υπό τις οδηγίες του, οι Έλληνες επαναστάτες αντιμετωπίζουν στο Βαλτέτσι, τον Απρίλιο και τον Μάιο του ίδιου έτους, για πρώτη φορά οργανωμένο οθωμανικό στρατό. Το ίδιο έτος αγωνίζεται στη μάχη των Δολιανών και τον Αύγουστο στη μάχη της Γράνας. Σχεδιάζει την πολιορκία της Τριπολιτσάς, του μεγάλου διοικητικού κέντρου της Πελοποννήσου και στις 23 Σεπτεμβρίου πρωταγωνιστεί στην άλωσή της. 

Η στρατιωτική ιδιοφυΐα του Κολοκοτρώνη ξεδιπλώνεται στα στενά των Δερβενακίων στις 26-28 Ιουλίου 1822, όταν οι Έλληνες επαναστάτες υπό την ηγεσία του κατατροπώνουν τη στρατιά του Δράμαλη. Το όνομά του συνδέεται άρρηκτα με την εδραίωση της Επανάστασης, ενώ τα στρατιωτικά του κατορθώματα συνέθεσαν τον θρύλο του, ο οποίος παρέμεινε χαραγμένος στην ιστορική μνήμη, ακόμα και μετά την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Ο γέρος του Μωριά είναι ευρέως αναγνωρισμένος ως η στρατιωτική αρχή της Ελληνικής Επανάστασης. Στο πρόσωπό του συγκεντρώθηκαν αντικρουόμενα αισθήματα συμπάθειας και αντιπάθειας, αγάπης και φθόνου. 

Ο Κολοκοτρώνης ταυτίστηκε με το πρόσωπο της Επανάστασης. Ακόμα και στην πιο κρίσιμη καμπή της, κατά τη διάρκεια των ταραγμένων χρόνων του 1824, γράφει χαρακτηριστικά, εκφράζοντας το ιδανικό της Επανάστασης: «Η πατρίς ήτον και θα είναι το είδωλον της ψυχής μου».

Πηγή: ΓΕΣ

Διαβάστε επίσης: 27 Μαΐου 1821 | Η Ναυμαχία της Ερεσού – Το πρώτο μεγάλο ναυτικό κατόρθωμα του ’21